شناسایی یک استعداد ورزشی می تواند چالش بزرگی باشد. از منابع پایه تا سطح نخبه، تعداد بیشماری پیشاهنگ و مربی وجود دارند که به بازی ها توجه دارند و با استفاده از آزمون و خطا بازیکن سرآمد برتر را که همچون جواهری در بین دیگر بازیکنان است کشف می کنند، تشخیصی که از عهده ی هیچ کس دیگری بر نمی آید. این مقاله در تلاش است تا از طریق یک فرآیند چند بعدی نگاهی بر استعداد یابی بیندازد، هم چنین این فرآیند ، یک فرآیند بسیار منحصر به فرد است که باید به دقت و در ارتباط با فلسفه ی باشگاه مورد پرورش قرار گیرد.

استعداد یابی در بسیاری از دامنه های دیگر از اهمیت بالایی برخوردار است. در ورزش، این مسئله بیشتر از همیشه اهمیت پیدا می کند. تیم ها ناچار به امتحان و به کارگیری مجدد بهترین ها برای کمک در رسیدن به موفقیت هستند و این فرآیند از دوره ی نوجوانی آغاز می شود. فرآیند های استعداد یابی از سنین نوچوانی آغاز می شود تا این اطمینان بدست آید که فرد به 10 ساله (یا 100000 ساعته ی) تمرین پیش بینی شده که به طور گسترده به عنوان مسیر مهم و ضروری در راه رسیدن به سرآمدی و برتری شناخته شده است، می رسد. این امر در طول یک مسیر مساعد تکمیل می شود. بنابراین ما در جستجوی چه هستیم؟ به نظر واضح است که باید در جستجوی مورد روشن و آشکار گشت!!! برای مثال، اگر شما در جستجوی به کار گیری یک بازیکن بسکتبال یا توپ انداز سریع کریکت هستید، قد محتمل ترین و ضروری ترین عامل تعیین کننده ی عملکرد مطلوب است- همانگونه که این عامل تعیین کننده ی فیزیکی با برتر بودن در این ورزش همراه است. هم چنین مفاهیم منفی با این فرآیند همراه است تا به این درک برسیم که قدرت فیزیکی تنها عامل تعیین کننده ی عملکرد نیست، بازیکنان و ورزشکاران ، همگی در سنین و رده های مختلف بالغ هستند؛ بنابراین، ویژگی هایی که به آسانی در طول در این دوره دیده می شود ممکن است ناشی از دوره ی انتقالی باشد. یک نقیصه ی بنیادی نادیده گرفتن این مسئله است که محیط رشد استعداد ممکن است بر بازیکن تاثیر گذار باشد. با بلوغ جسمی در سنین اولیه ی زندگی ، آیا این امر منجر به عملکرد بهتر در سنین بعدی رشد بازیکنان می شود؟ این موضوع ممکن کمک کننده باشد، اما نمی تواند یک عامل تعیین کننده باشد. آنچه که اغلب  در این فرآیند ها مورد چشم پوشی قرار می گیرد، عوامل دیگری از قبیل جنبه های روانشناسی و فیزیکی و هم چنین « توسعه و نظارت پتانسیل» است که ممکن است در آغاز آشکار باشد . به علاوه، این مسئله بر علت بلقوه برای دیگر افراد با استعدادی که در فرآیند استعداد یابی مورد بی توجهی قرار می گیرند، نیز تاکید می کند. به علاوه،  تصمیم ها می توانند تنها بر روی یک عملکرد اتخاذ شوند.

بنابراین، پرسش به وجود آمده این است که ... باید دنبال چه چیزی باشیم؟ این امر ممکن است باشگاه به باشگاه متفاوت باشد و بسیار به فلسفه ی آنها در مورد نوع بازیکن هایی که بیشتر دیگر افراد را جذب می کنند ، باشد. به طور شخصی، احساس می کنم که همه ی ما باید این نکته در ذهن داشته باشیم که هر فرد، منحصر به فرد است ؛ بنابراین هر بازیکن مجموعه ای از مهارت ها و ویژگی ها را به عملکرد خود می افزاید. مرحله ی اول فهم آن چیزی است که بازیکن موجب آن می شود، ما باید بدانیم از آنها چه انتظاری داریم. که می تواند شامل مجموعه ای از معیار های خاص باشد( که ممکن است شامل ویژگی های فیزیکی باشد). شماری از مهارت های خاص (هم فیزیکی و هم فنی)  می توانند به مرور زمان به وجود آیند و حتی اگر بازیکنان مشخصه های فیزیکی را که با ورزش هایی خاص همراه است نمود ندهند(برای مثال قد در بسکتبال)؛ در طول سن بلوغ و رشد، فرآیندهای طبیعی وجود دارند که بی شک وضعیت جسمانی فرد را تغییر می دهد. تمامی عوامل تعیین کننده ی فیزیکی همچون قدرت بدنی به طور ژنتیکی به وجود نمی آیند. علاوه بر این در فرآیند استعداد یابی( و مرحله ی رشد)، وضعیت فیزیکی یک ملاک معتبر از موفقیت آینده ی فرد در امر ورزش نمی باشد و شماری از دیگر جنبه ها از قبیل مهارت فیزیکی و مهارت فنی پایه که می تواند توسعه یافته و در طول فرآیند رشد استعداد مورد نظارت قرار گیرد، باید مد نظر قرار گرفته شود.در اصطلاحات لایمن، مهارت ها و دوام ذهنی نیازمند کار ثابت می باشد. به منظور بزرگنمایی این نکته، یک حد اعلی کلی از مهارت ها و و ضعیت ژنتیکی باید در فرآیند استعداد یابی در کنار آگاهی از تمام ویژگی ها در مرحله ی رشد در نظر گرفته شود. نکته ی مهم به رشد محیطی بدل می شود که طی آن مهارت ها پرورش می یابند، محیطی که در ارائه ی فرصت بیشتر به بازیکنان در رشد و تمرین مهارت های مهم خاص در یک زمینه ی ورزشی، بسیار حائز اهمیت است. اگر این رویکرد از سنین جوانی اتخاذ شود، ممکن است به پرورش استعداد های بیشتری دست یابیم. با این وجود، ذکر این نکته ضروری است که محیط رشد به شماری از عوامل کلیدی از جمله کیفیت مربیگری و تعداد ساعت های مربی گری انفرادی بستگی دارد.

منبع:سایت
پینگ پنگ استان فارس(ttfars.ir)

بسياري از مربيان جوان مدعي هستند كه كشف كننده ي استعدادهاي بزرگي هستند و اشاره به نتايج 11 ساله ي تمامي تیم های ستاره صحت اين ادعاست. در حالي كه آنها كشف كننده ي استعدادها نيستند، بلكه آنها گزينش گر استعدادها هستند. اين تفاوت مي تواند بسيار مهم باشد يا اينكه براي جمعيت مستعد در بسياري از رشته هاي ورزشي كشور آسيب رسان باشد.

گزينش استعداد، گلچين كردن بازيكنان با توانايي فعلي شان در مشاركت و موفقيت در رويدادهاي ورزشي است كه در آينده اي نزديك اتفاق مي افتد. از سوي ديگر، استعدايابي پيش بيني عملكرد آينده بر اساس ارزيابي مشخصه هاي فيزيكي، تكنيكي، تاكتيكي و فيزيولو‍ژيكي فعلي مي باشد. گزينش استعداد بسيار ساده است در حالي كه كشف استعداد يك هنر است. شخصي امروز به نتايج فوق العاده اي دست مي يابد، ديگري ورزشكاران سرآمد و تيم هاي برنده اي را براي آينده مي سازد.

پيروزي فعلي ما در تمامي ورزش هاي جوانان باعث تقويت گزينش استعداد مي شود. زماني كه يك مربي تحت فشار والدين يا باشگاه براي پيروزيست، يا زماني كه خود اين مربي احساس مي كند براي خدمت به خود نياز به برد دارد، اين مربي به يك برگزيننده ي استعداد تبديل مي شود. زماني كه شما بر انتخاب استعداد تمركز داريد، شما بازيكنان را براي كمك به برد فعلي تان بر مي گزينيد و آنهايي كه در اين زمينه نمي توانند موثر عمل كنند را حذف مي كنيد. ديد شما بر ورزش گرايي كنوني، توانايي فني و نشانه هايي براي كمك به رسيدن به موفقيت كوتاه مدت است. شما به طور طبيعي بزرگترين، قوي ترين و سريع ترين ورزشكاران جوان را انتخاب مي كنيد و زمان هاي تمرين بسيار شديدي را با آنها مي گذرانيد.شما زمان بازي را براي افرادي كه به حد معمول نرسيده اند محدود مي كنيد و به آنها مي گوييد اگر مي خواهند بيشتر بازي كنند بايد شديدتر تمرين كنند. شما به آنها گوشزد مي كنيد كه اين فشار همان چيزي است كه وقتي بزرگ تر شدند با آن مواجه مي شوند، بنابراين حال بهتر از آن استفاده مي كنند.

سپس، بر اساس آخرين آمار، 70% آنها در سن 13 سالگي براي ورزش كامل سازماندهي مي شوند.

از سوي ديگر افرادي كه استعداديابي مي كنند در جستجوي بازيكنان جواني هستند كه ممكن است بازيكنان سرآمد و فوق العاده اي نباشند، اما ويژگي هاي فيزيكي و فيزيولوژيكي خوبي براي اينكه در نهايت به يك بازيكن خوب تبديل شوند دارند. شايد آنها هنوز خوب رشد نكرده اند يا با سطوح بالاي مربيگري كار نكرده باشند. شايد آنها هنوز زياد با مهارت نباشند، اما سطح بالايي از توانايي مربيگري، حساسيت نسبت به تمرين و انگيزه براي يادگيري را نشان مي دهند. استعداديابي نيازمند مهارت درسنجيدن تمام اجزاي فيزيكي، فيزيولوژيكي، روانشناختي و فني يك ورزشكار است، به طوري كه دريابيم آيا اين فرد استعداد ذاتي براي تبديل شدن به يك بازيكن مطرح و سرآمد را در وجود خود دارد يا نه؟

هم چنين استعداديابي نيازمند يك رويكرد طولاني مدت براي انتخاب و پيشرفت بازيكن و تمركز بر روي تمرين دادن شمار زيادي از بازيكنان مي باشد، به جاي اينكه بازيكنان برتر را از ميان آنها گلچين كنيم. يافته ها حاكي از آن است كه عوامل بسياري بر روي اينكه يك كودك مي تواند يك بازيكن خوب شود يا نه اثرگذار است اما نتايج مربوط به دوران كودكي به ندرت عامل اصلي مي باشد.

منبع:سایت پینگ پنگ استان فارس(ttfars.ir)

در يك مطالعه خوب و گيرا در مورد بازيكنان ممتاز تنيس از سال 1994 تا 2002، پيتور آنرزسكي 1000 بازيكن از سنين 12 تا 13 سالگي را در 50 كشور مختلف مورد ارزيابي قرار داد، دوره اي كه در بر دارنده ي ستارگان آينده از قبيل راجر فدرر، كيم كليستر و ديگران شد. وي در اين مطالعه دريافت كه از ميان همه ي اين بازيكنان، آنهايي كه در نهايت مي توانند در بين 100 رتبه ي حرفه اي قرار مي گيرند:

• 3 تا 4 ماه جوان تر از ميانگين سني گروه خود هستند.
• نسبت به ميانگين سني گروه خود لاغرتر و از قدرت كمتري برخوردار هستند.
• معمولا سريع و چابك تر از ميانگين هستند.
• آنها بازي هاي كمتري نسبت به بازيكنان برتر را تجربه كرده اند.
• ساعات متوسط تمرين آنها در هفته 2 تا 4 ساعت كمتر از بازيكنان سرآمد در گروه سني شان بوده است.
• والدينشان حمايت كننده هستند اما به طور كلي خود را درگير نمي كنند.

ورزش هاي جوان آمريكا اغلب بر انتخاب استعداد تمركز دارند تا استعداديابي. ما مرتكب پيروزي ها در زمان حال مي شويم تا يك ESPN را بدست آوريم يا به بعضي رده بندي هاي فرضي دست يابيم. بله همينطور است، بعضي باشگاه هاي ورزشي تيم هاي B و C را دارند، اما بازيكنان اغلب با مربيان كم تجربه، كار گروهي كمتر و به طور كلي تجربه ي كمتر آنجا را ترك مي كنند. ما در حال آماده سازي آنها براي آينده هستيم، اما بسيار به ندرت ما از آنها براي متوازن ساختن بودجه استفاده مي كنيم. ما استعداد فعلي را انتخاب مي كنيم كه بتواند به برد فعلي ما كمك كند، چرا كه اگر چنين كاري نكنيم، ديگر باشگاه كه منتظر چنين رويدادي هستند آنها را جذب مي كنند و در اين صورت بهترين بازيكنان ما از دست خواهند رفت. ما به شناسايي و توسعه كودكان كه پس از سن بلوغ به احتمال زياد رقباي سرآمدي مي شوند، نمي پردازيم. ما به انتخاب افرادي مي پردازيم كه در حال حاضر سرآمد هستند، اما اغلب ويژگي هاي لازم براي عملكرد حرفه اي طولاني مدت را ندارند.

علت اين امر تاكيد بر اين است كه پيروزي هاي قبل از دبيرستان بازي هاي جوانان را از بين مي برد. به اين علت است كه ملت هايي با يك صدم جمعيت ما مي توانند در سطح جهاني در بسياري از ورزش ها رقابت كنند. آن ها در واقع استعدادهاي آينده را شناسايي كرده و رشد مي دهند، به جاي اينكه بر اساس نتايج كنوني بازيكنان را انتخاب كنند. ثروت ما و تعداد بازيكنان ما به ما اين اجازه را مي دهد كه در سطح جهاني به موفقيت دست يابيم، اما ديگر ملت ها به آرامي و مطمئن اين فاصله را تقريبا در همه ي ورزش ها كم كردند چرا كه كاملا صادقانه، آنها به شناسايي و رشد استعداد خيلي بهتر از ما پرداخته اند.

ما چگونه مي توانيم اين مسئله را درست كنيم؟ در اينجا چند افكار ساده براي ورزش هاي جوان را ارائه داده ايم كه به طور صادقانه به كارگيري آنها كار زياد سختي نيست:

1-    از گلچين كردن بازيكنان در سنين نوجواني دست برداريد و تعداد زياد بازيكن را به جاي تنها افراد سرآمد رشد دهيد.

2-    بر اساس رشد دادن تمام بازيكنان در سطوح جواني تمركز كنيد، با توجه ويژه ي ارائه شده به كمك افراد با توانايي كمتر براي رسيدن به افراد قوي تر از نظر تكنيكي. بنابراين، زماني كه آنها رشد جهشي شان را به اتمام مي رسانند، ما تعداد زيادي افراد با مهارت داريم تا از ميان آنها انتخاب كنيم.

اين تنها يك شروع است، اما تنها در صورتي اتفاق مي افتد كه تغييرات جدي به سيستم ورزش هاي جوانمان اعمال كنيم، ما كشورهايي را مي بينيم كه اين فاصله را كم كرده اند و در نهايت ايالات متحده را در بسياري از رشته ها سركوب كرده اند.

بهترين بخش در مورد اعمال تمامي اين تغييرات چيست؟ باشگاه ها و مدارس ما تعداد زيادي ورزشكار با مهارت دارد كه مي توانيم از ميان آنها انتخاب كنيم. ما خانواده هايي داريم كه از نظر مالي و نگراني هوشمندانه عمل مي كنند، چرا كه كودكان تنها مي توانند كودكانشان باشند و مشكلي با اینکه کودکانشان یک سفر چند هزار کیلومتری برای بازی در یک مسابقه داشته باشند، ندارند. ما به مربیان اجازه می دهیم تا به طورواقعی مربیگری کنند و هم انسانهایی بهتر و هم ورزشکاران بهتری را پرورش دهند.

بازیکنان با مهارت فراوان؟ هزینه های کمتر؟ وقف زمان کمتر به ورزش های جوان و بیشتر به خانواده و مدرسه؟ موفقیت بیشتر برای تیم های ملی ما و ورزشکاران انفرادی سرآمد؟

اینها تغییراتی هستند که ارزش به کار بستن را دارند.

منبع:سایت پینگ پنگ استان فارس(ttfars.ir)

تعریف استعدادیابی:



- لغت نامه (لاروس، وبستر و
امریکن هریتج) استعداد را یک توانایی طبیعی ویژه می دانند که ظرفیت فرد را برای
موفقیت در عملکرد آدمی تشکیل می دهد.



- بومپا (۲۰۰۰ ): استعدادیابی
در ورزش یعنی کشف و به فعالیت رساندن تواناییهای بالقوه مخصوص فرد و هدایت آنها در
مسیر صحیح آن.



- رینگر در تعریف کاربردی استعدادیابی اعتقاد دارد:
استعدادیابی یعنی پیش بینی اجرا از طریق سنجش ویژگیهای جسمانی، روانی، اجتماعی و
همچنین توانایی های تکنیکی.



آینده استعدادهای
ورزشی:



شناسایی و رشد استعدادهای ورزشی به همان اندازهای
که چالش برانگیز است، آینده ای نامعلوم خواهد داشت. همزمان با افزایش فرصت مشارکت،
دامنه استعداد در بین گروه های سنی مختلف گسترش می یابد اما به دلیل واماندگی و
خستگی مفرط تعداد ورزشکاران نوجوان مستعد با خطر کاهش مواجه است. شیوه های رشد و
بهبود استعداد بیشتر به جای اینکه گروهی باشد، جنبه انفرادی و اختصا صی دارند. در
سطح پایه و عمومی روش اتکاء به افراد همه فن حریف ضروری است. اما چنین چیزی در مورد
ورزشکاران زبده ورزش های غیر تیمی کارایی ندارد.



مزایای
استعدادیابی:

 

- زمان مورد نیاز برای رسیدن به اوج عملکرد
ورزشی به طور قابل توجهی کاهش می یابد.

- از صرف حجم بالایی از کار وانرژی
مربی جلوگیری می کند، ورزشکارانی که دارای تواناییهای بالاتری هستند کارایی برنامه
های تمرینی مربی را بالا می برند.

- به سبب شناسایی صحیح افراد، تعداد
ورزشکاران و عملکرد مفید ورزش قهرمانی افزایش می یابد.

- افراد به سمت رشته
هایی هدایت می شوند که از نظر جسمانی، فیزیولوژیکی، روانی برای آنها مناسب
ترند.



- اعتماد به نفس ورزشکار را بالا می برد، چرا که اجراهای
ورزشکار نخبه در مقایسه با ورزشکاران هم سن انتخاب نشده به طور قابل توجهی بالاتر
است.



- فرصت ایجاد ارتباط با اساتید ورزش، که می توانند در زمینه
های تمرین و ارزشیابی منظم ورزشکاران کمک کنند، افزایش می یابد.



-
بسیاری از ورزشکاران جوان فرصت افزایش توانایی خود، رشد و رسیدن به سطح ورزشکاری
خوب را به دلیل بی اطلاعی از ویژگیهای خاص خود از دست می دهند و به رشته ورزشی که
می توانند در آن به شکوفایی برسند هدایت نمی شوند.



استعدادیابی
ورزشی از این امر جلوگیری می کند و ورزشکاران جوان را به سمت رشته ورزشی مناسب
هدایت می کند.