بزرگترين اشتباه ما: انتخاب استعداد به جاي استعداديابي يا كشف استعداد(بخش اول)

در يك مطالعه خوب و گيرا در مورد بازيكنان ممتاز تنيس از سال 1994 تا 2002، پيتور آنرزسكي 1000 بازيكن از سنين 12 تا 13 سالگي را در 50 كشور مختلف مورد ارزيابي قرار داد، دوره اي كه در بر دارنده ي ستارگان آينده از قبيل راجر فدرر، كيم كليستر و ديگران شد. وي در اين مطالعه دريافت كه از ميان همه ي اين بازيكنان، آنهايي كه در نهايت مي توانند در بين 100 رتبه ي حرفه اي قرار مي گيرند:

3 تا 4 ماه جوان تر از ميانگين سني گروه خود هستند.
نسبت به ميانگين سني گروه خود لاغرتر و از قدرت كمتري برخوردار هستند.
معمولا سريع و چابك تر از ميانگين هستند.
آنها بازي هاي كمتري نسبت به بازيكنان برتر را تجربه كرده اند.
ساعات متوسط تمرين آنها در هفته 2 تا 4 ساعت كمتر از بازيكنان سرآمد در گروه سني شان بوده است.
والدينشان حمايت كننده هستند اما به طور كلي خود را درگير نمي كنند.

ورزش هاي جوان آمريكا اغلب بر انتخاب استعداد تمركز دارند تا استعداديابي. ما مرتكب پيروزي ها در زمان حال مي شويم تا يك ESPN را بدست آوريم يا به بعضي رده بندي هاي فرضي دست يابيم. بله همينطور است، بعضي باشگاه هاي ورزشي تيم هاي B و C را دارند، اما بازيكنان اغلب با مربيان كم تجربه، كار گروهي كمتر و به طور كلي تجربه ي كمتر آنجا را ترك مي كنند. ما در حال آماده سازي آنها براي آينده هستيم، اما بسيار به ندرت ما از آنها براي متوازن ساختن بودجه استفاده مي كنيم. ما استعداد فعلي را انتخاب مي كنيم كه بتواند به برد فعلي ما كمك كند، چرا كه اگر چنين كاري نكنيم، ديگر باشگاه كه منتظر چنين رويدادي هستند آنها را جذب مي كنند و در اين صورت بهترين بازيكنان ما از دست خواهند رفت. ما به شناسايي و توسعه كودكان كه پس از سن بلوغ به احتمال زياد رقباي سرآمدي مي شوند، نمي پردازيم. ما به انتخاب افرادي مي پردازيم كه در حال حاضر سرآمد هستند، اما اغلب ويژگي هاي لازم براي عملكرد حرفه اي طولاني مدت را ندارند.

علت اين امر تاكيد بر اين است كه پيروزي هاي قبل از دبيرستان بازي هاي جوانان را از بين مي برد. به اين علت است كه ملت هايي با يك صدم جمعيت ما مي توانند در سطح جهاني در بسياري از ورزش ها رقابت كنند. آن ها در واقع استعدادهاي آينده را شناسايي كرده و رشد مي دهند، به جاي اينكه بر اساس نتايج كنوني بازيكنان را انتخاب كنند. ثروت ما و تعداد بازيكنان ما به ما اين اجازه را مي دهد كه در سطح جهاني به موفقيت دست يابيم، اما ديگر ملت ها به آرامي و مطمئن اين فاصله را تقريبا در همه ي ورزش ها كم كردند چرا كه كاملا صادقانه، آنها به شناسايي و رشد استعداد خيلي بهتر از ما پرداخته اند.

ما چگونه مي توانيم اين مسئله را درست كنيم؟ در اينجا چند افكار ساده براي ورزش هاي جوان را ارائه داده ايم كه به طور صادقانه به كارگيري آنها كار زياد سختي نيست:

1- از گلچين كردن بازيكنان در سنين نوجواني دست برداريد و تعداد زياد بازيكن را به جاي تنها افراد سرآمد رشد دهيد.

2- بر اساس رشد دادن تمام بازيكنان در سطوح جواني تمركز كنيد، با توجه ويژه ي ارائه شده به كمك افراد با توانايي كمتر براي رسيدن به افراد قوي تر از نظر تكنيكي. بنابراين، زماني كه آنها رشد جهشي شان را به اتمام مي رسانند، ما تعداد زيادي افراد با مهارت داريم تا از ميان آنها انتخاب كنيم.

اين تنها يك شروع است، اما تنها در صورتي اتفاق مي افتد كه تغييرات جدي به سيستم ورزش هاي جوانمان اعمال كنيم، ما كشورهايي را مي بينيم كه اين فاصله را كم كرده اند و در نهايت ايالات متحده را در بسياري از رشته ها سركوب كرده اند.

بهترين بخش در مورد اعمال تمامي اين تغييرات چيست؟ باشگاه ها و مدارس ما تعداد زيادي ورزشكار با مهارت دارد كه مي توانيم از ميان آنها انتخاب كنيم. ما خانواده هايي داريم كه از نظر مالي و نگراني هوشمندانه عمل مي كنند، چرا كه كودكان تنها مي توانند كودكانشان باشند و مشكلي با اینکه کودکانشان یک سفر چند هزار کیلومتری برای بازی در یک مسابقه داشته باشند، ندارند. ما به مربیان اجازه می دهیم تا به طورواقعی مربیگری کنند و هم انسانهایی بهتر و هم ورزشکاران بهتری را پرورش دهند.

بازیکنان با مهارت فراوان؟ هزینه های کمتر؟ وقف زمان کمتر به ورزش های جوان و بیشتر به خانواده و مدرسه؟ موفقیت بیشتر برای تیم های ملی ما و ورزشکاران انفرادی سرآمد؟

اینها تغییراتی هستند که ارزش به کار بستن را دارند.

منبع:سایت پینگ پنگ استان فارس(ttfars.ir)